“En wat na palliatieve zorg?” Rouwen na verlies hoef je niet alleen te doen

Palliatieve zorg helpt de patiënt en zijn of haar omgeving zo comfortabel mogelijk toe te leven naar het levenseinde. En dan? Dan blijft de omgeving alleen achter. Ze moeten rouwen en de draad weer oppakken. “Omdat ze dat niet alleen hoeven te kunnen en het verwerkingsproces moeizaam kan verlopen, zijn wij er om hen te ondersteunen. We gaan na of het lukt die draad op te pikken, helpen indien nodig en blijven daarna beschikbaar op de achtergrond.”

In dit interview leer je Dries Robbens en Kristof Mensch kennen. Robbens is verpleegkundige in het multidisciplinair begeleidingsequipe en deskundige in palliatieve zorg. Mensch is de vrijwilligerscoördinator bij palliatieve hulpverlening Antwerpen (beter gekend als PHA).

Zij benadrukken hoe belangrijk een vangnet is voor de omgeving van de overledene. “Wanneer het de nabestaanden niet goed lukt om zich door het verlies te spartelen, zijn wij er. Onze vrijwilligers nemen contact met hen op om te vragen hoe het met hen gaat. Uit zichzelf vragen nabestaanden zelf amper hulp. Wat zijn hun noden? Gaat alles goed met hen? Als de draad weer is opgepikt bellen we niet meer uit eigen initiatief, maar blijven we wel beschikbaar en kunnen ze nog altijd zelf contact met ons opnemen.”

Leren rouwen kan je volgens Robbens niet vroeg genoeg leren. Ze gaan zelfs met kleuters aan de slag. Hoe ze dat doen kom je te weten in dit interview.

Daarnaast organiseren ze eens per jaar een herdenkingsdag in juni. Nabestaanden kunnen zelf aangeven of ze daar graag op uitgenodigd worden of niet.

Robbens en Mensch benadrukken hoe belangrijk geïntegreerde zorg is. “Al bij de laatste contacten met de palliatieve patiënt zouden we standaard een informatieformulier voor nabestaanden moeten kunnen achterlaten. Drempelverlagend werken is de boodschap en nabestaanden moeten de stap tot een hulpvraag durven te zetten. Wij zijn er voor hén.”