Als het 20ste Vlaams Congres Palliatieve Zorg, het thema ‘Kwetsbare kracht’ meekrijgt, dan kan het haast niet symbolischer.

Het staat voor de kwetsbaarheid waar de zieke en zijn omgeving in terechtkomen, de zowel fysieke als existentiële kwetsbaarheid in een traject van ziekte en verlies. Maar het is ook een ode aan de kracht die diezelfde families vaak ontwikkelen in de zorg voor elkaar, ook als relaties op de proef worden gesteld.

Het gaat om de kwetsbaarheid die zorgverleners moeten toelaten om met een waarachtige nabijheid zorgvuldig en zorgzaam de zieke en zijn naasten te omarmen. Over hoe ze de kracht daarvoor halen, niet alleen uit hun professionele opleiding, maar vooral uit de dagelijkse verbinding in authentiek menselijk contact. Ook als het gaat om mensen met een psychische kwetsbaarheid.

Is ‘Kwetsbare kracht’ niet intrinsiek waar goede palliatieve zorg voor staat? Is het niet een keurmerk van kwaliteitsvolle palliatieve zorg? Gevoelig en sterk tegelijk. Teer, teder en broos, jazeker. Maar ook krachtig professioneel, wetenschappelijk, met een vertrouwd en te vertrouwen zorgaanbod waar mensen in deze fase van hun leven op mogen rekenen.